jagodne: Do widzenia jesień!

Ostatnio trochę nie wiem jak żyć. W codzienności dość równo przeplata się spokojna rutyna z garstką chaosu. Mam oczekiwania, których nie potrafię na chwilę obecną sprecyzować. I trochę się w tym gubię. Straciłam coś co miałam kiedyś. Coś, czego nawet nie potrafię określić. Próby odzysku okazują się średnio skuteczne. Jak żyć, co robić? Zbędne pytania. Rozkoszuj się Panem, a On da Ci czego życzy sobie serce Twoje. Czymkolwiek to jest, bo ja już nic nie wiem.

Ten post będzie mieszanką zdjęć i słów. Niespójnych. Ot taki zbiór tego co się działo. Kończy mi się powoli jesień. Żegnam ostatnie żółto pomarańczowe liście. Nasze drzewo wygląda teraz tak jak wiosną. Gołe gałęzie i kilka perełek. Tym razem jednak nie będą się rozwijać, a kończą cykl. Cóż, taka kolej. Moment do którego czekam pewnie zajrzy za miesiąc. (edit: moment nastąpił rankiem, 20 listopada).

Pierwszy śnieg zawsze wprowadza mnie w końcowy etap roku, pełen podsumowań. I ogólnie kocham śnieg! :D

Odwiedziliśmy niedawno moją rodzinę. Przejazd samochodem przez tamte okolice przywołuje sporo wspomnień. Każde mijane miejsce ożywa i przed moimi oczami ukazują się ludzie i konkretne sytuacje. Głównie przypałowe lub dziwne.

A dom jak dom. Stoi niezmieniony. Wszystko w nim jest stałe na tyle, że daje duży kontrast do tempa zmian u mnie. Najczęściej dobrych zmian. Wchodząc do starego pokoju słyszę tak wiele.

Jestem bardzo wdzięczna za moją rodzinę. Rodzice, siostra i jej kotek. Dobrze mieć ich po swojej stronie, oraz mieć świadomość, że pomimo wielu różnic, nic nas nie dzieli.

Zjedliśmy pyszny obiadek, spędziliśmy razem trochę czasu i czas na powrót do domu. Dom czyli miejsce gdzie jest moje serce, mój mąż i mój kot. Dom to piękna sprawa.

Byliśmy też na 18stce. Naszła mnie ochota na jakieś większe obdarowanie, więc przygotowaliśmy 18 prezentów. Koncepcja była taka, żeby każdy prezent zapakować identycznie i dodać numerki. Sporządziliśmy listę i ruszyliśmy na zakupy. W prezentach można było odnaleźć m.in. choco-sticka, świeczkę zapachową, grube skarpetki, notesik na kłódkę, dwie książki. No i inne różności.

Koty pomagają kiedy nie przeszkadzają.

Prezentuje się to całkiem przyjemnie. A poniżej wszystko zapakowane.

No i w drogę na urodzinki!

JEDZONKO. Czyli trochę zielonego - ciasto mech planowałam od czasu urodzin. Jednak składniki stały i czekały, a czasu nie było. Szpinak się zepsuł, a mascarpone zostało podstawą nowego - spontanicznie wymyślonego deseru. Iza zapragnęła czegoś słodkiego, więc wzięłam to co było w kuchni i powstał Pan Kajtuś :D Mascarpone, trochę mleka, wiórki kokosowe i toffi. A skąd nazwa?Jako że Kota ma już swój deser (Panna Cotta) to przyszła pora na Kajtka. Zdjęcie deserku innym razem. Wracając do Mchu, kupiłam kolejny szpinak i mascarpone, a nauczona poprzednim czekaniem od razu wzięłam się do pracy ;)

Wyszło zakalcowe, ale całe szczęście lubię zakalce ;)

A poniżej tofu w sosie pomidorowym. W sprawdzonej chińskiej knajpce zdecydowałam się

po raz pierwszy na tofu, cena taka sama jak ukochany ryż z warzywami, więc czemu nie? Teraz już wiem czemu nie :D To fu.

Hit tej jesieni - ciasto dyniowe! Na początku szukałam, czy jest może dostępne w jakiejś warszawskiej kawiarni. Niestety nie znalazłam, więc pragnąc poznać smak amerykańskiego pumpkin pie postanowiłam sama spróbować je zrobić. No i tak to było.

Pierwsze za słodkie i brzeg cały spalony. Drugie mniej słodkie, ale wciąż za mocno...i brzeg również spalony. Trzecie przyznam, że zrobiłam wyłącznie na potrzeby filmu i postanowiłam, że musi się udać :) Tym razem brzeg nie był aż tak spalony, a samo dyniowe wyszło pysznie.

Wszystkie trzy robiłam wg. przepisu Jamie Olivera, polecam z bitą śmietaną!