Kwarantanna | dzień 30

Po raz pierwszy od ponad roku czuję to co teraz. Czuję, że jestem gotowa ruszyć dalej. Jakbym była podłączona pod kroplówkę z weną. Niesamowite. Wiem dokładnie co robić. Kiedy piszę te słowa, przeszywają mnie przyjemne ciarki. Motyle w brzuchu. Jasność myśli. I pomyśleć, że wystarczyła odrobina konsekwencji. Odrobina.

Chcę zapamiętać ten wtorek, 14 kwietnia. Nigdy nie lubiłam wtorków. Może teraz staną się moimi ulubionymi dniami tygodnia? A może jeśli utrzymam konsekwencję, nie będę musiała wybierać pomiędzy dniami? Nie chcę myśleć, że to zbyt piękne. Nie. To nowy etap. Poprzedni już za mną. To czas na stabilizację, zupełnie nowy czas.

Słowo - wskazówka, które wybrałam na ten rok, to zmiana. Czasem jednak myślę, że to łaska. Żadna zmiana u mnie nie zaszła bez łaski. Próbowałam, naprawdę. Siła, która była we mnie, okazywała się nie być siłą. Dopiero kiedy wkraczał Bóg, kiedy prosiłam Go o pomoc. Wtedy działy się cuda. I dzieją się dalej. A mi pozostaje dziękować i przecierać zaszklone oczy ze zdumienia.

Wciąż nie ustaliłam ze sobą czasu publikacji. Skłaniam się jednak ku pisaniu do popołudniowej kawy. Myśli zgrabnie układają się w mojej głowie. A to, jak je przepisuję, to już inna bajka.